Skrzypek
Przeciągle rozchodzi się muzyka,
po całej ziemi smętne echo niesie,
to grają skrzypce smutnego skrzypka,
jęk ich przenika całe otoczenie.
Tak gra, uparcie wędrując po ziemi,
zbierając wszystkie jej smutne dźwięki,
a jego skrzypce smętnie zawodzą,
płacząc i nucąc najsmutniejsze pieśni.
Łzy roni smutno grający smyczek,
pod ruchem jego wychudzonej dłoni,
straszliwej męki jakiejś dając wydźwięk,
wielkiego płaczu, chociaż taki cienki.
Zagraj nam lepiej weselnego marsza,
lecz on nie słucha namów, ani próśb,
tak zasłuchany w mowę całej ziemi,
że wciąż wygrywa zawodzące pieśni,
jakby apel wznosił ku niebu nimi.
W końcu głos grajka dotarł do celu,
Prośby zostały widać wysłuchane,
bo już nie słychać smutnego grania,
a ziemia znów nuci pieśni weselne.
Autor: Elżbieta Zawistowska
Fortepian uczuć.
nie umiem grać na fortepianie
obce w dotyku są klawisze
to nie jest żadne opętanie
ja kocham ciszę
nie uspokoję twego lęku
i nic nie musisz mi tłumaczyć
nie wydam miłosnego jęku
bo nie chcę aby coś miał znaczyć
Autor: Zdzisław …
