Samotność.

….

Czym jest samotność?

To niezwykle subiektywne zjawisko sieci emocjonalnych odczuć, które dotyka każdego z nas a przyczyną jest sama istota, indywidualność każdego człowieka. Sposób odczuwania i postrzegania świata, wewnętrzna potrzeba otwartości na drugiego człowieka i chęć dzielenia się z nim swoim skrawkiem nieba na ziemi. Samotność nieodłącznie kojarzy się z cierpieniem i udręką. ale czy zawsze jest aż tak źle? Wy mi na to odpowiedzcie.
Z powodu niezrozumienia, osamotnieni, we własnych ideałach, marzeniach, w samotności odkrywają swoje wnętrze, w ciszy znajdują odpowiedzi na wiele dręczących ich pytań. Ważnych pytań nad którymi większość z nas się nie zastanawia. To oni , niewidzialni, przezroczyści, omijani jakby nie istnieli, przypominają nam co tracimy goniąc wciąz na przód. Pomyślcie ile jest pięknej muzyki, poezji, dzieł sztuk innych dziedzin. Czy zdajecie sobie sprawę, że ich autorzy włóaśnie dlatego tworzyli tak zachwycające i poruszające nas dzieła bo byli samotni i dlatego tak bardzo nas poruszają bo przypominają nam o istocie człowieczeństwa ukrytego w każdym zakątku naszej świadomości i jego nieodłacznej walce z samotnoscią, która jest naszą matką. Rodzimy się i umieramy samotnie, a nasze życie jest jedynie drogą, którą kroczymy w poszukiwaniu tego czegoś, kogoś co zapełni pustkę. Odwieczną pustkę wszechświata. Jesteśmy jedynie drobinami w bezgranicznym, niewyobrażalnym, niedajacym się pojąc ani zmierzyć wszechświecie. Samotność nasza niczym więc jest do ogromu pustki wokół nas i w nas, bo najwiekszy z nieodgadnionych swiatów tkwi głeboko w nas samych i to tę pustke najtrudniej zrozumieć i zapełnić. Samotność na zawsze pozostanie tajemnicą, której nigdy nie poznamy do końca, bo jest szczególna, indywidualna, niepowtarzalna i niedajaca się sprecyzować ani zaszufladkować. Jest trworem z Egid i tam na wieczność czasu pozostanie.